Jaarverslag 2019.

Zoals gebruikelijk houden we aan de vooravond van de start van het seizoen onze algemene ledenvergadering. Als bestuur zijn we altijd heel blij met de opkomst en ook dit jaar is het merendeel van de leden aanwezig in het Uivernest. We kijken vaak ook nog terug op het vorige seizoen en of de afspraken die we gemaakt hebben en de gedragsregels die we hebben nog worden nageleefd. Snelheid is zo’n onderwerp. En soms worden er dan op de fiets wat krachttermen gebruikt om de groep in het gareel te krijgen. En ook daar kunnen we weer van leren, want Hans van Tricht bekende dat hij nieuwe woorden had geleerd op de fiets.

Na bijna 20 jaar lid van het bestuur te zijn geweest heeft Jan van Noorloos besloten zich niet meer herkiesbaar te stellen. Gelukkig hadden twee leden zich aangemeld voor de vacante positie. Dat betekende wel dat er gestemd moest worden. Uiteindelijk bleek Jeroen de meeste stemmen te hebben gekregen.

Op 10 maart fietsen we de eerste rit. Helaas is het een nat en stormachtig weekend. Diverse koersen, zoals de Zevendorpen-omloop worden afgelast, maar de openingsrit van onze WTC gaat gewoon door, 15 leden rijden de 35 kilometer.

Het weekend daarop is het nog steeds slecht. Geheel tegen de ongeschreven regels van onze club in rijden we een andere route om buien te ontwijken. Op 1 bui na zijn we geslaagd in deze opzet.

Op 31 maart is er in heel Nederland maar 1 bui te zien op buienradar. En die ligt precies op de bestemming van onze 4^e rit: Hardinxveld. De A-groep besluit daarom de rit van de week daarop te rijden. De B-groep pakt wel een nat pak. Helaas gaat tijdens deze rit onze voorzitter Hans onderuit in een bocht in de Werkense Polder. Hij heeft veel bloed aan het gezicht en gaat voor de zekerheid naar het ziekenhuis. Alwaar ze het een en ander hechten. Bij de val is ook zijn bril aan gruzelementen gegaan. Maar volgens Hans was het gelukkig een oude bril.

April doet wat het wil. We hebben onder andere een ritje met een gevoelstemperatuur onder nul. Maar met Pasen is het lekker weer en verschijnen de eerste korte broeken.

Hoewel het helemaal niets met onze club te maken heeft wil ik hier toch de schitterende overwinning van Mathieu van der Poel in de Amstel Gold Race benoemen. Zijn a-typische wedstrijd aanpak is een verademing voor het wielrennen.

In mei rijden we de eerste zaterdagrit van het jaar en dat is gelijk een rit die ons lang zal bij blijven. Bij Gorinchem wordt de gehele groep van 18 man en vrouw namelijk aangehouden door 1 politieman. Hij vond dat wij veel teveel van de breedte van de weg gebruikt maakten. Wij reden met de A en B groep samen mooi 2 aan 2 en vonden zelf dat dat wel meeviel. Hij wilde wel diegene met het baardje – zijn naam noem ik maar niet – bekeuren, aangezien die op kop reed. Maar de man met het baardje zag dit al aankomen en had zich, met het stoppen van de hele groep, verstopt achter een auto. De politieagent – die waarschijnlijk op weg was naar Specsavers – zag zoveel dezelfde tenues dat hij het maar bij een waarschuwing hield.

In mei reden we ook weer door de Zeeuwse delta. Het weer was prettig en het feit dat de wind van oost naar west draaide op het moment dat we bij Neeltje Jans reden, was helemaal fantastisch. Zeker voor de drie man die in Hank gestart waren en die dag ruim 240 kilometer reden ter voorbereiding op de Jean Nelissen Classic.

Dit jaar rijden we met nieuwe kleding en zijn we weer helemaal bij de tijd. Dat betekent dat alles nog strakker en krapper is geworden. Het motief en de kleuren zijn weer opgefrist en over de kwaliteit zijn de leden te spreken. De club kan deze kleding zonder bijbetaling aanbieden dankzij de steun van vele sponsoren. Als dank zijn we op 19 mei bij alle sponsors op de foto gegaan. Dat ging nogal vlot en al gauw lagen we een halfuur voor op schema met als gevolg dat we drie keer bij Regiobank Verhoeven langs moesten voor we met Gijs op de foto konden.

Op 26 mei kunnen we vaststellen dat het met de toekomst van het Hankse wielrennen wel goed zit. Er rijden dan namelijk 5 gastrijders mee met de A-groep, waarvan drie nieuwelingen van de Jonge Renner, allen afkomstig uit Hank. Bij het afsprinten zijn ze niet bij te houden.

Dit jaar neemt Arwin deel aan Alp d’Huzes. Hij rijdt de beroemde berg 4 keer op voor het goede doel. Bij terugkeer meldt hij dat hij nog een keer terug gaat voor alle 6.

Veel rijders in de A-groep zijn goed in conditie. Dat vertaalt zich in steeds hogere snelheden. Waar op vaderdag met windkracht 3  mee 35 wordt gereden gaat de snelheid met wind tegen daar soms nog boven. We willen immers niet voor elkaar onder doen. Nadat enkele leden aan de bel trekken, wordt dit binnen de A-groep goed gecorrigeerd. De snelheid zakt weer tot het afgesproken niveau.

In juni is Nederland in de ban van de Eikenprocessierups. Voor wie onder een steen gelegen heeft: dit is een rups die in grote nesten leeft in eikenbomen. Hun verdedigingsmechanisme zijn brandharen. Die brandharen veroorzaken jeuk, bultjes en oogklachten. Door de wind worden ze verspreid en daardoor hebben ook wielrenners veel last van die beestjes. Al gauw werden allerlei tips gedeeld om de jeuk te bestrijden. Ik noem aloë vera, föhnen, lange mouwen dragen, borstel, tape, kleding wassen op 60 graden. Onze koerskapitein gelooft echter in het gezegde voorkomen is beter dan genezen. Daarom is de rit door de Chaamse bossen geschrapt en rijden we door de Alblasserwaard. Daar staan veel minder eiken. Of eigenlijk helemaal geen.

Begin juli gaat het goed mis bij de sprint van de A-groep. Met wind mee op de smalle Jannezandweg is er een valpartij met 50 kilometer per uur. We noteren een gebroken sleutelbeen, veel schaafwonden, 2 gescheurde helmen en 1 kapotte fiets. Voor het bestuur reden om zich te bezinnen op het afsprinten aan het eind van onze ritten. Uiteindelijk wordt besloten alle ritten zodanig te verleggen, dat niet meer afgesprint wordt op de allersmalste weggetjes. Met dank aan Wouter van Boxel zijn alle ritten op de site inmiddels aangepast.

In de zomer worden weer records genoteerd. Ik bedoel weerrecords. Nederland zucht onder de hitte. Voor het eerst wordt de 40 graden barrière doorbroken in ons landje.

Het laatste weekend van de zomervakantie brengt een nat weekend. Helaas staan er dat weekend 2 ritten gepland. De opkomst is navenant. Zaterdag 9 man en zondag 8 man. Op zaterdag valt het uiteindelijk mee met maar 1 buitje. Op zondag mogen de heren 2 uur in de regen fietsen en zijn zeik en zeiknat.

Eind augustus rijden we ook weer de clubrit in de Limburgse bergen. Met een prettige 22 graden, matig oostenwindje en vlaai bij de start was het prettig fietsen. Deze keer met de Eijserweg in plaats van de Eijserbosweg. Omdat de route net geen 100 kilometer moesten enkele fanatiekelingen nog wat rondjes om de camping rijden om die 100 toch vol te maken.

Een week later noteren we helaas nog een valpartij. Bij een remactie op het fietspadje ronde de vesting van Heusden slaat Simon over de kop. De schade lijkt mee te vallen. Na een medische check van Hans stapt Simon weer op de fiets om de resterende 45 kilometer te fietsen. Bij thuiskomst toch maar naar een echte dokter. Die constateert een gebroken sleutelbeen.

Op de zaterdag voor de ronde van Hank is het weer niet om over naar huis te schrijven. Het gevolg is een goedkoop rondje voor het organiserend comité Wielerronde van Hank. Een zevental leden drinkt nog snel een biertje om vervolgens de warme douche op te zoeken.

Daags er na is het wel lekker weer en zetten tal van leden zich als vrijwilliger in tijdens de ronde in ons dorp. Ook rijden twee leden mee met de recreanten wedstrijd. Bart weet zelfs nog wat premies te scoren.

Zaterdag 14 september rijden we de laatste lange rit van het seizoen. Wegkapitein Gerrit vond de 95 kilometer nog niet ver genoeg en verlengde de rit met 11 kilometer. Dat waren 11 kilometer te veel voor sommige leden.

Een week later is Simon weer present. Schouder ingetapet door dochterlief en gaan. Zes en zeventig jaar is deze man…

Rit 40 en 41 verregenen. Zelfs Gerrit ziet er geen brood in en gaat vanaf de Jumbo weer naar huis. Uiteindelijk rijden respectievelijk 2 en 5 man. Wouter van Boxel is wel twee keer aanwezig en is daarmee terecht onze clubkampioen dit seizoen. Een week later wordt hij na de sluitingsrit gehuldigd. Met een mooie opkomst van 29 man en vrouw rijden we onder aangename omstandigheden de laatste rit. Onze voorzitter had nog wat last van zijn keel – hij schijnt gezien te zijn bij het Oktoberfest – maar desalniettemin hield hij een mooie toespraak en overhandigde de bloemen aan Wouter.

Jaarverslag van de secretaris : Hendrik- Jan Schep.